Toen ik opnieuw begon te fotograferen en wat verloren liep, raadde een vriend me aan om musea te bezoeken. Het hoeft zelfs geen fotografie te zijn, zei hij, ook schilderkunst en beeldhouwkunst zijn uitstekende voorbeelden. Door aandachtig naar kunst te kijken, leerde ik zien hoe grote kunstenaars zich uitdrukken.
Heel veel van wat rondom ons gebeurt, zien we niet. Op zich is het goed dat we ons concentreren op wat belangrijk is en het overige negeren. Het zou erg vermoeiend en soms zelfs gevaarlijk zijn om te proberen alles te zien.
De fotograaf tracht die natuurlijke reflex te omzeilen. Hij wil net wél zien wat ons meestal ontgaat omdat in die dingen de verwonderingen schuilen, de uitzonderlijkheden of gewoon de schoonheid in pure eenvoud. De fotograaf leert kijken, observeren, de tijd nemen om alles in zich op te nemen. Daaruit isoleert hij een beeld dat boeit, intrigeert of ontroert. En dat wordt een foto.
Natuurlijk speelt licht de prominente rol in dat kijken. Fotografie betekent letterlijk 'schrijven met licht' en daarom gaat het niet enkel om het kijken op zich, maar vooral over de wijze waarop iets of iemand oogt. Een banaal voorwerp kan door de lichtinval, de kleur van het licht, de schaduwen en de intensiteit een dimensie krijgen die het bijzonder maakt.
Wat de toeschouwer ziet, kan volkomen afwijken van wat de fotograaf ziet. Ik vind dat geen gemis. Zolang de kijker maar iets ziet dat boeit, intrigeert of ontroert. Is dat dan een goede foto?
